Σήμερα κλείνουμε τον διαγωνισμό μας με την υπέροχη ιστορία της Δέσποινας. Προσοχή στα ξυπνητήρια. Μας κόβουν πάντα στο πιο ενδιαφέρον σημείο...
"Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε, ή εγώ είχα μικρύνει απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε πια τεράστια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο κι ένα χαλίκι. Ξαφνικά με είδε ένα παρατηρητικό παιδί, αλλά αδιαφόρησε για μένα. Ένιωθα τόσο άβολα. Νόμιζα πως όλοι θα αρχίσουν να με κοροϊδεύουν επειδή δεν είχα όμοιο ύψος μ' αυτούς. Την επόμενη μέρα στο σχολείο οι συμμαθητές μου με κοιτούσαν παράξενα, σαν να είχα κατέβει απ' το φεγγάρι. Στα διαλείμματα δε με έπαιζε κανείς, σαν να μην είχα ποτέ φίλους. Στην τάξη μας ήρθε ένα καινούριο παιδί και μόνον αυτό ασχολήθηκε μαζί μου. Μιλούσα τόσο ψιθυριστά που κανείς δε με άκουγε. Δεν ακουγόταν λέξη από μένα.Ύστερα από λίγες μέρες και αυτή η φίλη μου με παράτησε κι εγώ στα διαλείμματα έμενα μόνη μου σ' ένα παγκάκι κι έτρωγα το κολατσιό μου. Μετά από λίγο είδα ένα τεράστιο δέντρο με σκιά. Το πλησίασα κι είπα να αράξω για λίγο εκεί. Ξάφνου αντίκρισα ένα δυνατό φως να έρχεται κατά πάνω μου. Μετά από λίγα λεπτά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος σαν να χτυπούσε ξυπνητήρι. Κι όμως ήταν το ξυπνητήρι μου. Ύστερα κοίταξα τριγύρω μου και σκέφτηκα "Ευτυχώς όλα ένα όνειρο ήταν".
