Γρίφος...

Ο βαρκάρης πρέπει να περάσει στην απέναντι όχθη μια πάπια, μια αλεπού και ένα σακούλι φασόλια. Μπορεί να περάσει απέναντι μόνο ένα αντικείμενο κάθε φορά.

Αν μείνει μόνη της η πάπια με τα φασόλια στη μια όχθη (σημείο Α)  θα τα φάει και αν μείνει μόνη της η αλεπού με την πάπια, πάλι θα την φάει! Πρόβλημα...

Ποια είναι η σωστή σειρά με την οποία πρέπει να περάσουν το ποτάμι, και να πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β;

Πώς γίνονται οι σεισμοί;

Δείτε το ακόλουθο βίντεο όπου εξηγείται επαρκώς η κίνηση των λιθοσφαιρικών πλακών. Υπάρχει και η δυνατότητα για ελληνικούς υπότιτλους.

Μια πολύ φωτεινή καλημέρα!!!

Μου το ζήτησε ο Γιώργος, οπότε...
Βοηθά και στο διάβασμα. Δοκιμάστε τώρα που είμαι σίγουρος ότι μελετάτε πυρετωδώς ιστορία...

Εκρηκτικό μάθημα...

Οι μαθητές του Ε1 δημιουργούν και ηφαίστεια λοιπόν...

Διαγωνισμός

Σήμερα σας παρουσιάζω την ιστορία του Άγγελου, μια φοβερή ιστορία επιστημονικής φαντασίας με μπάσκετ, βαζάκια και διαστημόπλοια. Καλή σας διασκέδαση λοιπόν...

Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε, ή εγώ είχα μικρύνει απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε πια τεράστια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο κι ένα χαλίκι. Ήταν μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Ο ήλιος βρισκόταν ψηλά στον ουρανό και έστελνε τις ακτίνες του στο προαύλιο του σχολείου μας. Εμείς παίζαμε μπάσκετ και περίμενα να μου πασάρουν την μπάλα για να βάλω καλάθι. Η ώρα περνούσε και η σειρά μου δεν ερχόταν. Ξαφνικά κάτι μαγικό συνέβη, ένα αόρατο χέρι έστειλε την μπάλα στην αγκαλιά μου κι εγώ χωρίς να χάσω την ευκαιρία έβαλα αμέσως καλάθι. Γεμάτος περηφάνια έστρεψα το πρόσωπό μου προς τους συμμαθητές μου για να με συγχαρούν. Εκείνοι ούτε καν με κοίταξαν. Λες και δεν υπήρχα.  Ο αγώνας τελείωσε και νίκησε η ομάδα μου. Όλοι μαζί χαρούμενοι και αγκαλιασμένοι πανηγύριζαν, αλλά κανείς τους δεν ακούμπησε τον δικό μου ώμο. Ένιωθα πικραμένος και πολύ μόνος. Είδα τον Χρήστο να με πλησιάζει και αναπήδησα απ' τη χαρά μου. Βιάστηκα όμως να χαρώ. Συνειδητοποίησα ότι ο φίλος μου δε με έβλεπε αφού με έσπρωξε με την άκρη του παπουτσιού του και έφερα τρεις, τέσσερις τούμπες. Πόνεσε το κορμί μου αλλά μεγαλύτερο πόνο ένιωθα στην ψυχή μου. Πολλές σκέψεις στροβιλίζονταν στο μυαλό μου. Τα μάτια μου δεν άργησαν να βουρκώσουν. Έφυγα για να μη με δει κανείς σε αυτήν την κατάσταση. Τι χαζομάρες λέω όμως; Πώς να με δουν; Αφού γι' αυτούς δεν υπήρχα. Βρέθηκα κάτω από τα σκοτεινά φυλλώματα ενός πεύκου να κλαίω γοερά. Μετά από κάμποση ώρα ένιωσα την ψυχούλα μου πιο ελαφριά, αλλά πονούσε έντονα η σπονδυλική μου στήλη επειδή καθόμουν κουλουριασμένος. Σκέφτηκα να πάω έναν περίπατο. Με το που σήκωσα το κεφάλι μου είδα ένα τεράστιο χέρι που κρατούσε ένα τσιμπιδάκι, με το οποίο με έπιασε και με τοποθέτησε σε ένα γυάλινο σπιτάκι. Άρχισα να ρωτώ πού με πάει. Απάντηση καμιά! Τα αισθήματά μου ανάμεικτα. Για ακόμη μια φορά κανείς δε με άκουγε. Τουλάχιστον όμως κάποιος όχι απλώς με είδε, αλλά με πήρε και μαζί του. Ένα χαμόγελο άρχισε να διαγράφεται στο πρόσωπό μου, παρόλο που το άγνωστο με φόβιζε. Μετά από λίγη ώρα με τοποθέτησε σε ένα τεράστιο, πεντακάθαρο δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν πολλά σπιτάκια άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα. Το περιεχόμενο των κουτιών δεν ήταν το ίδιο. Διαφέραμε πολύ μεταξύ μας. Το μόνο κοινό μας στοιχείο ήταν ότι είχαμε όλοι ζωούλες. Δεν άργησα να διαπιστώσω ότι εκείνα τα τεράστια χέρια δεν είχαν και τόσο αγνές προθέσεις. Ο άνθρωπος αυτός σκόπευε να με εκμεταλευτεί. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σαν να ήθελε να βγει από το σώμα μου. Όλες οι προσπάθειες να δραπετεύσω έπεσαν στο κενό. Μετά από κάμποση ώρα μου χορήγησε ένα φάρμακο και τότε βρέθηκα με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο διάστημα. Ήμουν πιλότος διαστημόπλοιου. Ουάου! Σκέφτηκα ότι θα περάσω τέλεια! Έβλεπα τα αστέρια πιο κοντινά, ενώ τα χρώματά τους ήταν πιο καθαρά και δεν τρεμόσβηναν, γιατί δεν παρεμβαλλόταν πια η ατμόσφαιρα. Η θέα της γης ήταν διαφορετική. Τα πάντα φαίνονταν μικρά και τώρα πια δε με φόβιζαν. Ένα σωρό καινούρια πράγματα. Άρχισα να περιεργάζομαι τα αμέτρητα, πολύχρωμα κουμπιά του διαστημόπλοιου. Πάτησα παρατεταμένα ένα από αυτά και αυτό άρχισε να ηχεί ασταμάτητα. Ο ήχος μου φάνηκε γνωστός...

Ήταν το ξυπνητήρι μου!  

 

Ηφαίστεια και σεισμοί

Για την παρουσίαση πατήστε εδώ.

Έκρηξη ηφαιστείου στην Ιαπωνία.

Ίσως το πιο μαγευτικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο θέαμα στη γη...

Ροή λάβας

Βοήθεια για τον Μ.Κ.Δ.

Δέσποινα και Θεοδώρα σας σκεφτόμαστε και ελπίζουμε να σας έχουμε και πάλι σύντομα κοντά μας. Ελπίζουμε ότι αυτό το βίντεο θα σας βοηθήσει!

Πείραμα βρασμού και συμπεράσματα.

Πείραμα βρασμού με βοηθούς τον Αναστάση και τον Σπύρο.

Διαγωνισμός

Συνεχίζουμε με την παρουσίαση της 3ης κατά σειρά συμμετοχής στον διαγωνισμό μας. Πρόκειται για την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία της ταλαντούχας Έλενας.

Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε, ή εγώ είχα μικρύνει απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε πια τεράστια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο κι ένα χαλίκι και κανείς δεν το είχε καταλάβει. Τα υπόλοιπα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα στο προαύλιο. Κάποια παιδιά χωρίς να με δουν μου πάτησαν το πόδι κι άρχισα να ουρλιάζω σαν τρελή, μα κανείς δε με άκουσε. Όλα άρχισαν όταν χτύπησε το κουδούνι. Ένας μικροσκοπικός Δράκουλας με πλησίασε. Σκαρφάλωσε πάνω μου και με δάγκωσε. Ξαφνικά έγινα μικρή. Οι φίλες μου δεν έδωσαν σημασία, μα εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι έκανε ο καταραμένος Δράκουλας. Φοβήθηκα πολύ για την ίδια μου τη ζωή...

Βρασμός

Για την παρουσίαση πατήστε εδώ.

Η μικρή μας βιβλιοφαγική γωνιά...

Σιγά σιγά διαμορφώνεται ένας χώρος για να φιλοξενήσει τα βιβλία και τους αναγνώστες τους. Λίγα μαξιλάρια χρειάζεται ακόμα...

Αλλαγές στην επιφάνεια της γης.

Για την παρουσίαση πατήστε εδώ.

Πολλαπλασιασμός κλασμάτων...

Μια μικρή βοήθεια για όσους μπορεί να δυσκολεύτηκαν και κυρίως για τον Δημήτρη και την Ειρήνη που λείπουν και τους ευχόμαστε περαστικά.

Μια ιστορική στιγμή...

Το 1969 ο Νήλ Άρμστρονγκ έκανε τα πρώτα βήματα στη σελήνη.

"Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα".

Λίγος διαπλανητικός τουρισμός...

Τα παιδιά σήμερα έγραψαν μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας για ένα ταξίδι σε κάποιον μακρινό πλανήτη. Στη συνέχεια παρουσίασαν τις ιστορίες τους με τη μορφή παντομίμας και τέλος ψήφισαν την καλύτερη.

Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του Άγγελου, του Γιώργου, της Στέλλας και του Δάμου. 

Κατεβήκαμε από το διαστημόπλοιο. Ήταν τόσο παράξενα. Βρισκόμασταν στον πλανήτη 2000. Με ένα βήμα μπορούσες να φτάσεις τρία μέτρα μακριά. Ξαφνικά είδαμε μπροστά μας ένα τεράστιο σαρκοφάγο φυτό. Παρολίγο να μας κάνει μια χαψιά, ώσπου ήρθαν κάτι παράξενα πλάσματα με μεγάλο κεφάλι, μικρό στόμα, μικρή μύτη, τρία μεγάλα αυτιά και τέσσερα στρογγυλά μάτια. Οι εξωγήινοι, αφού μας έσωσαν, μας έδειξαν τη φάρμα τους με τις κοκκινοπράσινες αγελάδες και τις μοβ κότες τους. Επικοινωνούσαμε με τη νοηματική γλώσσα. Μας αφηγήθηκαν ιστορίες για τη μεγαλύτερη απειλή τους, την αετόσαυρα. Υπήρχαν πολλοί μύθοι γύρω από αυτό το τέρας. Αποφασίσαμε να τους απαλλάξουμε από αυτόν τον κίνδυνο. Έτσι κι έγινε. Το επόμενο διαστημοπρωί αρχίσαμε τις έρευνες για τη φωλιά της αετόσαυρας. Όταν φτάσαμε η φωλιά της ήταν άδεια. Ξάφνου ακούστηκε μια κραυγή. Εμφανίστηκε κάτι σαν πουλί με δύο μεγάλα κίτρινα φτερά κι ένα μυτερό ράμφος. Συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν η αετόσαυρα. Ερχόταν κατά πάνω μας. Ευτυχώς είχαμε μαζί μας ένα σουβλάκι από την πατρίδα και της το πετάξαμε. Με το που το έφαγε έγινε αμέσως κατοικίδιό μας και οι εξωγήινοι άρχισαν να μας λατρεύουν σαν θεούς...

Η νομοθεσία και η διοίκηση εκσυγχρονίζονται.

Για την παρουσίαση πατήστε εδώ
.

Εξάτμιση - Υγροποίηση

Για την παρουσίαση πατήστε εδώ.

Διαγωνισμός

Σήμερα σας παρουσιάζω την ιστορία του Θανάση. Μια εξαιρετική και μεταφορική προσέγγιση...

Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε, ή εγώ είχα μικρύνει απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε πια τεράστια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο κι ένα χαλίκι και κανείς δεν το είχε καταλάβει. Ήμουν μόνος και κοιτούσα τα άλλα παιδιά που έπαιζαν χαρούμενα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να παίξω μαζί τους. Ένιωσα πολύ άσχημα όταν έμαθα ότι οι γονείς μου χωρίζουν. Δεν ήταν κάτι ξαφνικό διότι υπήρχαν πάντα καυγάδες μεταξύ τους, αλλά δεν περίμενα να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Ένιωθα θυμό που δεν με άκουγε κανείς και δεν μπορούσα να αλλάξω αυτήν την κατάσταση. Στο σχολείο δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στα μαθήματα, γιατί ο νους μου ήταν συνεχώς σε αυτό το θέμα. Αγωνία, θυμός, θλίψη, αδυναμία και μοναξιά με είχαν κατακλύσει. Η ζωή μου άλλαζε από λεπτό σε λεπτό κι εγώ κοιτούσα. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αισθανόμουν ένα τίποτα που κανείς δεν το υπολογίζει. Έπρεπε να μάθω να είμαι πιο δυνατός στην καρδιά και στο μυαλό. Οι δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή μας είναι πολλές και πρέπει να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε μόνοι μας. Η ζωή συνεχίζεται.

Ένα ταξίδι στον Άρη λοιπόν...

Τα δικά μας πειράματα - Πήξη

Βοηθοί: Θανάσης, Στέλλα

Τα δικά μας πειράματα - Τήξη

Βοηθοί: Δέσποινα, Θεοδώρα

Γρίφος

Ο Άγγελος σήμερα μου έφερε κάποιους έξυπνους γρίφους. Διάλεξα τον πιο ύπουλο και σας τον παρουσιάζω.

Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκονται τα εξής άτομα:

10 άτομα ηλικίας 10 ετών.
4 άτομα ηλικίας 17 ετών.
6 άτομα ηλικίας 25 ετών.
10 άτομα ηλικίας 30 ετών.

Πόσα άτομα υπάρχουν στο δωμάτιο;

Διαγωνισμός...

Αυτή είναι η πρώτη ιστορία που μου παραδόθηκε. Την έγραψε η Βικτώρια. Κάθε μέρα θα δημοσιεύω από μια ιστορία. Θέλω να τις διαβάζετε και στο τέλος να ψηφίσετε την καλύτερη...

Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε ή εγώ μίκρυνα απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε τεράστια πια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο ένα χαλίκι. Όλα τα παιδιά έπαιζαν και φοβόμουν μη με χτυπήσουν. Κάποια στιγμή εκεί χαμένος που ήμουν, άκουσα έναν δυνατό θόρυβο πολύ κοντά μου και σωριάστηκα κάτω. Ξάφνου άνοιξα τα μάτια μου και είπα από μέσα μου "Ουφ, ευτυχώς δε με βρήκαν" και έκανα ένα βήμα για να φύγω. Τι ήταν αυτό; Βρισκόμουν κλεισμένος σε ένα βάζο. Είχαμε μάθημα εκείνη τη στιγμή. Κοίταξα πάνω και τι να δω; Η φίλη μου, η Χαρά. Άρχισα να θυμάμαι πώς έγινα τοσοδούλης. Όλα ξεκίνησαν στο μάθημα φυσικής, που βαριόμουν και κοιτούσα έξω στο προαύλιο, ώσπου ξαφνικά είδα μέσα από το δασάκι μια μάγισσα να πλησιάζει στο κτίριο . Όλο πλησίαζε προς το μέρος μου κι όλο φοβόμουν περισσότερο. Σε μια στιγμή με άρπαξε, μα κανένας δεν αντέδρασε, σαν να μη γινόταν τίποτα. Άρχισε να γελάει και από πίσω της να ακολουθούν φαντάσματα, μούμιες, ζόμπι... Ύστερα άρχισαν να λένε ψιθιριστά ξόρκια και να με δείχνουν. Έλεγαν το όνομά μου όλο και πιο δυνατά "Σταύρο, Σταύρο, Σταύρο"! ΆΑΑ! ούρλιαξα.

"Σταύρο έλα ξύπνα να πας σχολείο", είπε η μαμά μου. Ανασηκώθηκα και σκέφτηκα "Ευτυχώς όλα ήταν ένα όνειρο".

Μπράβο στη Βικτώρια!!! Αύριο είναι η σειρά του Θανάση...

Μόλις 10 χρονών...

Παιδιά θα μπορούσε να είναι συμμαθήτριά σας!

Βιβλιοκριτική

Παρουσίαση: Άγγελος
Τίτλος: "Τα ψηλά βουνά"
Συγγραφέας: Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Είκοσι πέντε θαρραλέα και τολμηρά παιδιά, αφού τελείωσαν το σχολείο, αποφάσισαν να περάσουν μόνα τους τις καλοκαιρινές διακοπές στα βουνά της Ευρυτανίας. Μέσα στις ομορφιές της ελλινικής φύσης οργανώνουν μια μικροκοινωνία με ρόλους και αρμοδιότητες, αλληλοβοηθιούνται και σέβονται ο ένας τον άλλο. Μαθαίνουν τη ζωή των βουνών, τις προκαταλήψεις των απλών ανθρώπων, τις λαϊκές παραδόσεις, γίνονται δασοφύλακες και δάσκαλοι ακόμα...

Κριτική: Μου άρεσε πολύ γιατί είναι απλό, κατανοητό και πολύ ζωντανό. Με δίδαξε τις ομορφιές της φύσης και μου έδωσε έναν σωρό κοινωνικά μηνύματα.

Βαθμολογία: 10/10

Οι τρεις Ιεράρχες

Των Τριών Ιεραρχών σήμερα, γιορτή του πνεύματος, της μόρφωσης και της παιδείας.