Σήμερα σας παρουσιάζω την ιστορία του Θανάση. Μια εξαιρετική
και μεταφορική προσέγγιση...
Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως
είτε ο κόσμος μεγάλωσε, ή εγώ είχα μικρύνει απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε
πια τεράστια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο κι ένα χαλίκι και κανείς δεν το
είχε καταλάβει. Ήμουν μόνος και κοιτούσα τα άλλα παιδιά που έπαιζαν χαρούμενα,
αλλά εγώ δεν μπορούσα να παίξω μαζί τους. Ένιωσα πολύ άσχημα όταν έμαθα ότι οι
γονείς μου χωρίζουν. Δεν ήταν κάτι ξαφνικό διότι υπήρχαν πάντα καυγάδες μεταξύ
τους, αλλά δεν περίμενα να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Ένιωθα θυμό που δεν με
άκουγε κανείς και δεν μπορούσα να αλλάξω αυτήν την κατάσταση. Στο σχολείο δεν
μπορούσα να συγκεντρωθώ στα μαθήματα, γιατί ο νους μου ήταν συνεχώς σε αυτό το
θέμα. Αγωνία, θυμός, θλίψη, αδυναμία και μοναξιά με είχαν κατακλύσει. Η ζωή μου
άλλαζε από λεπτό σε λεπτό κι εγώ κοιτούσα. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Ήθελα
να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αισθανόμουν ένα τίποτα που κανείς δεν το
υπολογίζει. Έπρεπε να μάθω να είμαι πιο δυνατός στην καρδιά και στο μυαλό. Οι
δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή μας είναι πολλές και πρέπει να μάθουμε να
τις αντιμετωπίζουμε μόνοι μας. Η ζωή συνεχίζεται.
