Διαγωνισμός...

Αυτή είναι η πρώτη ιστορία που μου παραδόθηκε. Την έγραψε η Βικτώρια. Κάθε μέρα θα δημοσιεύω από μια ιστορία. Θέλω να τις διαβάζετε και στο τέλος να ψηφίσετε την καλύτερη...

Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε ή εγώ μίκρυνα απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε τεράστια πια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο ένα χαλίκι. Όλα τα παιδιά έπαιζαν και φοβόμουν μη με χτυπήσουν. Κάποια στιγμή εκεί χαμένος που ήμουν, άκουσα έναν δυνατό θόρυβο πολύ κοντά μου και σωριάστηκα κάτω. Ξάφνου άνοιξα τα μάτια μου και είπα από μέσα μου "Ουφ, ευτυχώς δε με βρήκαν" και έκανα ένα βήμα για να φύγω. Τι ήταν αυτό; Βρισκόμουν κλεισμένος σε ένα βάζο. Είχαμε μάθημα εκείνη τη στιγμή. Κοίταξα πάνω και τι να δω; Η φίλη μου, η Χαρά. Άρχισα να θυμάμαι πώς έγινα τοσοδούλης. Όλα ξεκίνησαν στο μάθημα φυσικής, που βαριόμουν και κοιτούσα έξω στο προαύλιο, ώσπου ξαφνικά είδα μέσα από το δασάκι μια μάγισσα να πλησιάζει στο κτίριο . Όλο πλησίαζε προς το μέρος μου κι όλο φοβόμουν περισσότερο. Σε μια στιγμή με άρπαξε, μα κανένας δεν αντέδρασε, σαν να μη γινόταν τίποτα. Άρχισε να γελάει και από πίσω της να ακολουθούν φαντάσματα, μούμιες, ζόμπι... Ύστερα άρχισαν να λένε ψιθιριστά ξόρκια και να με δείχνουν. Έλεγαν το όνομά μου όλο και πιο δυνατά "Σταύρο, Σταύρο, Σταύρο"! ΆΑΑ! ούρλιαξα.

"Σταύρο έλα ξύπνα να πας σχολείο", είπε η μαμά μου. Ανασηκώθηκα και σκέφτηκα "Ευτυχώς όλα ήταν ένα όνειρο".

Μπράβο στη Βικτώρια!!! Αύριο είναι η σειρά του Θανάση...