Ο διαγωνισμός μας φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Δύο ιστορίες ακόμα. Η προτελευταία είναι η εργασία του Δάμου, ο οποιός θυμίζω ότι ήταν ο ένας από τους δύο νικητές του 2ου διαγωνισμού. Καλή σας ανάγνωση.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Μου φαινόταν απίστευτο
αλλά ήταν σίγουρα αλήθεια. Τη μια στιγμή έβλεπα μια ταινία δράσης και
την άλλη βρισκόμουν μέσα στην τηλεόραση.
Ω, ρε φίλε απίστευτο! Βρίσκομαι ανάμεσα στον Μπρους Γουίλις και τον Σάμιουελ Τζάκσον. Μου φωνάζουν να τρέξω και ότι δεν έχουμε χρόνο γιατί πρέπει να προλάβουμε πριν σκάσει η βόμβα.
Ένας τρελός τρομοκράτης είχε κάνει το θαύμα του πάλι. Ήταν η τρίτη στη σειρά βόμβα γρίφος που έπρεπε να εξουδετερώσουμε. Τρέχουμε, φτάνουμε στο σημείο και προσπαθούμε να λύσουμε τον γρίφο. Μένουν λίγα δευτερόλεπτα. Κοντά υπάρχουν σχολεία με παιδιά. Το άγχος και η αγωνία έχουν φτάσει στο κόκκινο. Προσπαθούμε και 5, 4, 3, 2, 1... ακούγεται ένα μπουμ. Νιώθω πόνο. Πετάγομαι πάνω και... όχι δεν πέθανα, απλώς κοιμόμουν τόσο ανήσυχα που κουτούλησα στον τοίχο. Ο πόνος με έκανε όχι απλώς να ξυπνήσω αλλά και να σκεφτώ πως οι γονείς μου έχουν δίκιο. Πρέπει να σταματήσω να βλέπω τόσο πολλή τηλεόραση.
