Ο Λεωνίδας, ο φίλος μας, έγραψε κι εκείνος μια ιστορία για τον 3ο λογοτεχνικό μας διαγωνισμό. Όπως σας είχα υποσχεθεί, σας την παρουσιάζω. Έχει πλάκα, γιατί επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο της κυριολεξίας. Διαβάστε την με προσοχή.
Ο Νίκος δε μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Του φαινόταν απίστευτο, αλλά ήταν σίγουρα αλήθεια. Τη μια στιγμή έβλεπε μια ταινία δράσης και την άλλη βρισκόταν μέσα στην τηλεόραση... Ήταν εξαιρετικά στριμωγμένος και τα κυκλώματα της τηλεόρασης του τρυπούσαν την πλάτη σαν σουβλιά. Δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι κινδύνευε από ηλεκτροπληξία καθώς η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, αλλά λόγω του περιορισμένου χώρου, δε μπορούσε να κουνηθεί. Έπρεπε να σκεφτεί ψύχραιμα και συστηματικά πώς θα έβγαινε από ‘κει μέσα αλλά ο πανικός του δεν τον άφηνε. Κάποια στιγμή μέσα στην απελπισία του, είδε με την άκρη του ματιού του μέσα από το γυαλί της οθόνης τον μικρό του αδελφό να τον αναζητά μάταια και θεωρώντας ότι δεν ήταν στο σαλόνι, έσβησε την τηλεόραση για να μη καίει άσκοπα ρεύμα όπως τόσες φορές του είχαν πει οι γονείς τους. Ο κίνδυνος της ηλεκτροπληξίας είχε απομακρυνθεί προς το παρόν, αλλά για πόσο; Ευτυχώς η μύτη του ήταν πολύ κοντά στις εγκοπές εξαερισμού της τηλεόρασης και ο αέρας δεν ήταν άμεσο πρόβλημα. Ήταν δε εξαιρετικά τυχερός που οι γονείς του δεν είχαν αρκετά λεφτά να αγοράσουν μία από αυτές τις καινούργιες επίπεδες τηλεοράσεις και είχαν ακόμα μία παλιά από αυτές με το τεράστιο κουτί στο πίσω μέρος και την στρογγυλή γυάλινη οθόνη. Αν είχαν επίπεδη τηλεόραση, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ, και δεν είχε να ανησυχεί πλέον για το ηλεκτρικό ρεύμα, άρχισε να ψάχνει γύρω του για οτιδήποτε μπορούσε να τον βοηθήσει να ελευθερωθεί από τη δυσάρεστη κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί. Ξαφνικά, πρόσεξε ότι το αριστερό του χέρι, μπορούσε να φτάσει με σχετική άνεση το ηχείο της τηλεόραση. Μπορούσε να το χτυπήσει απαλά με το δάχτυλό του προκαλώντας ένα βαθύ ήχο που μπορούσε να ακουστεί σε όλο το σαλόνι. Άρχισε λοιπόν ασταμάτητα να το χτυπά με το δάχτυλό του όλο και πιο δυνατά μέχρι κάποιος από το σπίτι να τον ακούσει και ίσως τον απελευθερώσει από τα ανεξήγητα τηλεοπτικά δεσμά του. Αλλά εις μάτην, είχαν πάει όλοι για ύπνο και δεν υπήρχε κανείς να ακούσει το υπόκωφο μήνυμά του. Ήταν ξεκάθαρο. Έπρεπε να περάσει εκεί μέσα όλη τη νύχτα. Έκανε μερικές κινήσεις να φέρει το σώμα του σε μία στοιχειωδώς πιο άνετα στάση και έκλεισε τα μάτια του. Το επόμενο πρωί, ξύπνησε από τις φωνές των γονιών του οι οποίοι αντιλήφθηκαν την απουσία του και τον αναζητούσαν. Τώρα ήταν η ευκαιρία του! Σαστισμένος από τον ύπνο, άρχισε πάλι να χτυπά το ηχείο με το δάχτυλό του με μανία μήπως και μέσα από τις φωνές, κάποιος τον ακούσει και τον ελευθερώσει. Ήταν τέτοια όμως η αναταραχή μέσα στο σπίτι ώστε όσο δυνατά και αν χτυπούσε το ηχείο, κανείς δεν αντιλαμβανόταν τον ήχο που προκαλούσε. Μετά από αρκετή ώρα και έντονα εκνευρισμένος, κάνει μία ακούσια κίνηση με το κεφάλι του και ελευθερώνει την σιαγόνα του αρκετά για να μπορεί να φωνάξει. Το συνειδητοποιεί και αμέσως ανοίγει διάπλατα το στόμα του και φωνάζει «εδώ είμαι, εδώ!» για να λάβει την απάντηση από τον πατέρα του «ας κλείσει κάποιος και αυτή την τηλεόραση επιτέλους!».
