Άλλη μια εξαιρετική συμμετοχή στον διαγωνισμό μας. Σήμερα σας παρουσιάζω την ιστορία του Δημήτρη Λ, μια συγκινητική ιστορία που κρύβει τόση αλήθεια μέσα της. Καλή σας ανάγνωση!
Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε ή εγώ είχα μικρύνει απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε τεράστια. Πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όσο κι ένα χαλίκι. Από δίπλα μου περνούσαν αγόρια και κορίτσια και στα μάτια μου ήταν σαν γίγαντες. Ξαφνικά ένας δυνατός ήχος μου πήρε τ' αυτιά. Ήταν το κουδούνι. Όταν ανέβαινα τις σκάλες δε με είδαν τα δύο παιδιά που με βρίζουν συνέχεια. Αναρωτήθηκαν πού να είναι το μικρό χαλικάκι και τα λεφτά που του έπαιρναν. Από μέσα μου είπα "Πάλι χαλίκι με λένε". Μπήκα στην τάξη και η κυρία ούρλιαζε "Πού είναι πάλι αυτό το παλιόπαιδο, ο Δημήτρης;" Ο Βασίλης, που ήταν ο μόνος μου φίλος, είπε ότι την πρώτη ώρα ήμουν στο σχολείο και κάναμε γυμναστική. Η κυρία μόλις το άκουσε αυτό αποκρίθηκε, "Ωχ πάλι σε μπελάδες θα μας βάλει αυτό το παιδί". Ξάφνου ακούστηκε κάτι σαν ξυπνητήρι και η φωνή της μαμάς μου που με καλούσε να σηκωθώ. Ξύπνησα και είδα ότι δεν ήμουν μικρός σαν χαλίκι. Φαίνεται ότι είχα επηρεαστεί από τα παιδιά που μου κάνουν bullying...
