Άλλη μια λυπητερή ιστορία σήμερα, αυτή τη φορά από τον πρόεδρό μας, τον Σπύρο. Μεγάφωνα, σεισμοί και αληθινές φιλίες. Μην ξεχνάτε διαβάζουμε και επιλέγουμε την καλύτερη. Ο διαγωνισμός τελειώνει σύντομα...
"Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάντως είτε ο κόσμος μεγάλωσε,
ή εγώ είχα μικρύνει απότομα. Η αυλή του σχολείου φάνταζε πια τεράστια. Πρέπει
να ήμουν τόσο μικρός όσο κι ένα χαλίκι. Ένα παιδί με σήκωσε και με
ξαναπέταξε κατω. Μετά από λίγη ώρα μπήκα σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Εκεί μέσα ήταν
πολλά παίδια και φώναζαν ασταμάτητα. Στα δικά μου αυτιά ακούγονταν σαν να
μιλούσαν σε ενα τεράστιο μεγάφωνο. Ξαφνικά άκουσα έναν φοβερό θόρυβο, ήταν το
κουδούνι. Όλα τα παιδιά έβγαιναν έξω χωρίς να με παρατηρούν. Μόνο ένα με
παρατήρησε και με σήκωσε αλλά δε με πέταξε. Aπλά με ρώτησε πώς έγινα τόσο
μικρός. Προσπαθούσα να του εξηγήσω αλλά δε με άκουγε. Μετά άπο λίγη ώρα μου είπε
το όνομά του. Τον έλεγαν Γιάννη. Αυτό το παίδι είχε δεκτει τόσο πολύ bullying, μα ήταν τόσο αθώο. Γίναμε φίλοι και πέρασαν πολλά χρόνια.Ήθελα να του
πω τόσα πολλά αλλά δεν μπόρουσα, γιατί ήμουν τόσο μικρός που δε με άκουγε
κανένας. Μια μέρα όλα άρχισαν να κουνιούνται και ο τοίχος έπεσε απάνω μας.Έγω
σώθηκα αλλά ο καλύτερός μου φίλος όχι. Η ζωή μου από τότε έχει γίνει τόσο βαρετή. Ο πόνος στην καρδιά μου είναι ανελέητος. Μακάρι να μπορούσα να πω σε κάποιον τον
πόνο μου.
