Ταξίδι
στον χρόνο σήμερα για την τάξη μας. Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του
Αντζελίνο, του Ευθύμη, του Σπύρου, της Δέσποινας και της Έλενας. Συγχαρητήρια
παιδιά. Πολύ καλή δουλειά.
Η χρονομηχανή ήταν επιτέλους
έτοιμη. Μπήκαμε μέσα αγχωμένοι αλλά και ανυπόμονοι. Πατήσαμε τη χρονολογία 532
μ.Χ. Καθώς ταξιδεύαμε βλέπαμε πολλές εικόνες του εαυτού μας και των γονιών μας
όταν ήμασταν μωρά. Νιώθαμε αγωνία για το τι θα δούμε στη συνέχεια. Η Δέσποινα
λιποθύμησε γιατί ζαλίστηκε. Όλοι τρέξαμε να τη συνεφέρουμε. Φτάσαμε… Αφήσαμε τη
χρονομηχανή μας πίσω από έναν μεγάλο βράχο. Περπατήσαμε για λίγα λεπτά. Μπροστά
μας είδαμε το αποτέλεσμα της Στάσης του Νίκα. Η Έλενα είδε τους νεκρούς και
άρχισε να ουρλιάζει απ’ τον φόβο της. Τρέξαμε να κρυφτούμε πίσω από ένα δέντρο.
Κάποιοι στρατιώτες μας πέρασαν για επαναστάτες και μας έχωσαν στη φυλακή. Ο
Αντζελίνο και ο Σπύρος προσπάθησαν να εξηγήσουν στους φρουρούς ότι είμαστε απ’
το μέλλον, αλλά εκείνοι δε μας πίστεψαν. Ήμασταν όμως τυχεροί. Πριν από λίγο
καιρό ο Αντζελίνο είχε βρει ένα κλειδί σ’ ένα παλιό μπαούλο. Ήταν ένα
οικογενειακό κειμήλιο. Το κλειδί ταίριαζε στην πόρτα. Ανοίξαμε και φύγαμε στις
μύτες των ποδιών μας. Καθώς φεύγαμε συναντήσαμε έναν άντρα. Ήταν φτωχός. Φορούσε
σκισμένα ρούχα και μιλούσε παράξενα τα ελληνικά. Μάλλον είχε τρελαθεί, γιατί
θεωρούσε τον εαυτό του αυτοκράτορα. Μας ξενάγησε στην Κωνσταντινούπολη. Ύστερα
γυρίσαμε στη χρονομηχανή μας και πήγαμε πίσω στην εποχή μας. Ήταν η πιο ωραία
περιπέτεια που είχαμε ζήσει ποτέ στη ζωή μας.
