Σειρά της Δέσποινας να μας παρουσιάσει σήμερα την εξωγήινη έκθεσή της. Αν απορείτε για την εικόνα, διαβάστε και θα καταλάβετε.
Μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα ενώ κοιμόμουν γαλήνια στην παραλία, ένας θόρυβος και ένα εκτυφλωτικό φως με ξύπνησε. Όταν κοίταξα προς τα πάνω είδα ένα τεράστιο σκάφος να προσγειώνεται αργά στην παραλία. Απ' έξω το διαστημόπλοιο είχε αμέτρητα λαμπάκια και στην κορυφή μια πολύ ψηλή κεραία που έφτανε πολλά μέτρα πάνω και ήταν δύσκολο να την εντοπίσεις γιατί ήταν πολύ λεπτή. Κατέβαινε σιγά σιγά από τον ουρανό μέχρι που σταμάτησε στην άμμο. Η πόρτα του άρχισε να ανοίγει. Είχα πανικοβληθεί. Ήταν τρομαχτικό. Δεν ήξερα τι θα συναντούσα. Μέσα από το διαστημόπλοιο βγήκαν δύο εξωγήινοι στο ύψος ενός κανονικού ανθρώπου. Φόραγαν γκρι - ασημί στολές, γκρίζα καπέλα στρογγυλά σαν μπάλα που κάλυπταν όλο το κεφάλι τους, είχαν δύο κεραίες και μια μεγάλη ουρά. Περπατούσαν πολύ αργά. Ερχόντουσαν προς το μέρος μου και άρχισα να τρέχω. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Πήγα στους γονείς μου και τους είπα όσα είχαν συμβεί αλλά δε με πίστεψαν. Τότε αποφάσισα να πάω ξανά την επόμενη νύχτα μαζί με την καλύτερή μου φίλη για να δω αν θα ξανάρθουν. Ήμουν αποφασισμένη να μη φοβηθώ, αλλά να μείνω και να τους μιλήσω για να δω τι θέλουν από τη Γη. Έτσι και κάναμε. Είπαμε βέβαια ότι θα πηγαίναμε για νυχτερινό μπάνιο. Κουβέντα για τον πραγματικό λόγο. Έτσι που καθόμασταν ήρεμες ξάφνου εμφανίστηκε πάλι ο θόρυβος και το φως. Μόλις άνοιξε η πόρτα, πήγαμε κοντά με τη φίλη μου. Τους ρωτήσαμε ποιοι είναι και τι ήθελαν. Αυτοί μας είπαν ότι είναι εξωγήινοι και ότι ήρθαν να μας ενημερώσουν ότι αύριο θα ερχόταν η συντέλεια. Τους ρωτήσαμε τι ώρα και μας απάντησαν ότι θα έρθει στις 7 το απόγευμα. Μας ευχαρίστησαν που θα τους βοηθούσαμε στο έργο τους να ενημερώσουν τους ανθρώπους για το τι πρόκειται να συμβεί. Τρέξαμε σπίτι. Έπρεπε να τους τα πω όλα. Ήξερα ότι κανείς δε θα με πίστευε. Αυτή τη φορά όμως όλοι πανικοβλήθηκαν. Πίστεψαν ότι αφού ήρθαν και δεύτερη φορά τότε σίγουρα ήταν αλήθεια. Απ' το μυαλό μου περνούσαν πολλά πράγματα. Τι ήθελα να κάνω τις τελευταίες ώρες πριν τη συντέλεια; Πώς θα πέρναγα ευχάριστα με την οικογένειά μου; Με τον φόβο του να χαθούμε για πάντα κάναμε ένα σωρό πράγματα με τους γονείς και τους φίλους μου. Παίξαμε, φάγαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε. Τελικά κατάλαβα ότι κάθε μέρα σπαταλάμε χρόνο άσκοπα χωρίς να δίνουμε αγάπη και χαμόγελο στους γύρω μας. Η ώρα πλησίαζε. Αποφασίσαμε να καθίσουμε γύρω από την τηλεόραση, να δούμε ειδήσεις και να περιμένουμε. Ξαφνικά στις 7 ένα έκτακτο δελτίο μας πανικόβαλε. Η είδηση ήταν ότι θα κυκλοφορήσει ένα καινούριο προϊόν, ένα καινούριο κρουασάν, που η γεύση του θα προκαλέσει τη συντέλεια. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Στην τηλεόραση έδειχνε την παραλία, τους εξωγήινους και το νέο κρουασάν. Τότε κατάλαβα. Όλα όσα είχα δει ήταν στο πλαίσιο μιας διαφήμισης. Δεν ήξερα αν έπρεπε να θυμώσω που τα πίστεψα, αν έπρεπε να ηρεμήσω που τελικά σωθήκαμε ή αν έπρεπε να χαρώ που έζησα κάτι τέτοιο έστω και σαν διαφήμιση. Το μόνο που συνειδητοποίησα πάντως ήταν ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω καλά με τους δικούς μου και ότι δεν πρέπει να το κάνω μόνο όταν κινδυνεύω να τους χάσω, αλλά κάθε μέρα και κάθε λεπτό.
